Deze plant wordt ook wel ‘sneeuwkleed’ genoemd.
Het zilverschildzaad wordt meestal gevonden in de buurt van de kust op zandstranden, op verharde duinen, op open plekken in dennenbossen, jeneverbessen en maquis op zandgrond, op steenachtige oevers, kalkstenen kliffen aan zee en soortgelijke habitats op hoogtes tot 1200 (uitzonderlijk tot 2000) meter. (Wikipedia).
Dit exemplaar dat ik vond in de Carmersstraat en is een zogeheten ‘tuinvlieder’. Dat zijn plantjes die zich vanuit tuinen in het wild hebben gevestigd. Deze plant is dus ook gewoon te koop in tuincentra. Zilverschildzaad komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied. De bloemen van deze plant ruiken heerlijk naar honing. Het plantje heeft zijn Nederlandse naam gekregen vanwege de vorm van het zaad (een schild) en de haren op het blad die zilver zijn.
Het plantje is eetbaar en het smaakt een beetje naar mosterd. Het zit vol vitamine C en doet het bijvoorbeeld goed in salades. In Spanje werd het plantje vroeger gebruikt om scheurbuik tegen te gaan. En de Engelsen dachten dat de zoete geur van het plantje boosheid uit mensen kon verdrijven, waardoor het kruid de naam 'kwaadheidswortel' kreeg.
Afhankelijk van de variëteit bloeit zilverschildzaad met vele witte, roze, paarse of mauve bloemen. De kroonbladen zijn wit of iets paars. Die bloemen zijn maar vijf millimeter in doorsnede en ruiken heerlijk naar honing. De blaadjes zijn bedekt met zilverkleurige haartjes. De welriekende bloemen staan in eindelingse trossen.
Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Lobularia, is afkomstig uit het klassiek-Grieks, waar lobos (λοβος) zowel 'peul' als 'lob’ of 'lever' betekende. Als je er even over nadenkt hebben ze allemaal ongeveer dezelfde vorm. Lobularia is een verkleinwoord en we kunnen het dus vertalen als 'peultje'. Maritima is Latijns en betekent 'van de zee’.
Zoals zoveel van zijn directe familieleden is ook zilverschildzaad gewoon eetbaar, al staan ze daar niet direct bekend om. Ze hebben een ietsjes zoetige en tegelijkertijd pittige naar mosterd neigende smaak. Hij zit vol met vitamine C, en in Spanje stond hij ooit op het menu om scheurbuik tegen te gaan. Ook dacht men daar dat een aftreksel zou werken tegen de geslachtsziekte gonorroe. In Italië meende men dat zilverschildzaad zou helpen tegen maag- en darmpijnen plus verkoudheden.
In Engelstalige landen wordt hij ook madwort ('kwaadheidswortel') genoemd omdat de zo zoete geur alle kwaadheid uit je lijf en geest zou verwijderen. Ooit werd hij ook als amulet gedragen om je te beschermen tegen heksen.
Bron: http://specerijen.blogspot.com/2018/11/zilverschildzaad.html
"Wilde planten in Brugge" is niet verantwoordelijk voor eventuele schade, van welke aard dan ook, als gevolg van het gebruik van planten voor medische of culinaire doeleinden. “Wilde planten in Brugge” kan niet aansprakelijk gesteld worden voor aanspraken die voortkomen uit de verkeerde determinatie van een kruid of het verkeerde gebruik ervan in de ruimste zin van het woord. Dit artikel vervangt niet het deskundig advies van een arts of een erkend fytotherapeut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten